Εορτή του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στη Συκιά
Γιορτάστηκε και φέτος(23-4-2012) η εορτή του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου βρίσκεται στο «Ζευγολατιό» στο κέντρο του κάμπου της Συκιάς .
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο ιερέας π.Σταύρος Βαρράς τέλεσε την Θεία λειτουργία στο ομώνυμο ξωκλήσι ,μετά το τέλος της λειτουργία ο Σύλλογος Γυναικών μοίρασε γλυκά στους παρευρισκόμενουςμια προσφορά από το κατάστημα Χαραμή στην Μονεμβασιά και στη συνέχεια με την διοργάνωση του Αθλητικού Συλλόγου ακολούθησε λαϊκό πανηγύρι στο προαύλιο χώρο με κέφι και χορό μέχρι αργά το απόγευμα.
Ιερός ναός Αγίου Γεωργίου
Ο Ιερός ναός του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου βρίσκεται στο «Ζευγολατιό» στο κέντρο του κάμπου της Συκιάς Η παράδοση μας λέει ότι ήταν Μοναστήρι. Γύρω από τον Ναό είχαμε ερείπια κελιών πράγμα πού ενισχύει αναμφισβήτατα την εκδοχή αυτή τα οποία προ 30ετίας είχαν την τύχη που είχαν λόγω άγνοιας τα περισσότερα μνημεία της επαρχίας στην Πατρίδα μας.Τό οικοδόμημα περιβάλλεται από μάνδρα στην οποία σώζονται 19 χαρακτηριστικές πολεμίστρες.
Η περίμετρος της μάνδρας είναι 160 μέτρα.Ο Ναός είναι ρυθμού «Τρίκλιτης Βασιλικής» και είναι το μοναδικό εξωκλήσι στην επαρχία μας πού έχει τρία κλίτη δηλαδή χωρίζεται εσωτερικά σε τρία μέρη- κλίτη, ένα από τα τρία το μεσαίο είναι και το μεγαλύτερο. Ο ρυθμός αυτός έχει την προέλευση του από την ανατολή. Στην συνέχεια διαδόθηκε στην Κρήτη και στη Λακωνία. Τέτοιου είδους «Βασιλικές» συναντάμε στην Μονεμβασία, τον Ναό του Ελκομένου Χριστού (με την εξαίρεση του τρούλου) στην Απιδιά (ο Ναός της Παναγίας) και στο Γεράκι. Ο ρυθμός αυτός διαδόθηκε από τον 11ο μέχρι τον 14ο αιώνα. Δεν μπορούμε βέβαια να ισχυρισθούμε κάτι τέτοιο για τον Αη-Γιώργη μας ότι δηλαδή το κτίσιμο του ανάγεται σ’ αυτή την εποχή. Το κτίσιμο του θα πρέπει να τοποθετηθεί στους χρόνους της Τουρκοκρατίας Οι διαστάσεις του Ναού είναι 13,5 Χ 9,30 μ. Διαστάσεις αρκετά μεγάλες για ένα εξωκλήσι. Σώζεται πέτρινο ογκώδες υπέρθυρο πού έχει στο μέσον Σταυρό, την επιγραφή Ιησούς ανορθόγραφον, Υιούς και χρονολογία 1843.Διακρίνεται οδοντωτή ταινία στο μονόλοβο παράθυρο της αψίδας καθώς και τεθλασμένη ζώνη στην βόρεια και νότια πλευρά της ίδιας κόγχης.
Στο κέντρο του μονόλοβου παραθύρου υπάρχει πλάκα με σκαλιστό Σταυρό στη μέση. Ο Συκιώτης Αρχιτέκτων –Μηχανικός κ. Ιωάννης Αποστ. Αλεξάκης σε εργασία του πού παρέδωσε στο Πανεπιστήμιο για το σημείο αυτό και για το παράθυρο αυτό γράφει: «Η κόγχη του Ιερού φέρει ένα διακοσμητικό στοιχείο από οπτόπλινθους τέτοιο που συνήθως συναντάμε στους υστεροβυζαντινούς ναΐσκους «Αθηναϊκού τύπου» διαμορφώνει το άνοιγμα στην οπίσθια πλευρά σαν ένα μονόλοβο ημικυκλικό παράθυρο. Το παράθυρο κτίσθηκε σίγουρα αργότερα, και τοποθετήθηκε μικρή πλάκα με τέσσαρες οπές φωτισμού. Αυτό ήταν συνηθισμένο από τη μια λόγω της έλλειψης κρυστάλλων εκείνη την εποχή και από την άλλη για την ασφάλιση από ληστρικές επιδρομές» Μία σημαντική λεπτομέρεια πού χαρακτηρίζει το οίκημα σαν Ναό είναι το μικρό λαξευτό λίθινο καμπαναριό υπεράνω της πρόσοψης. Αυτό τοποθετήθηκε εκεί για δύο λόγους. Ελαχιστοποίηση κόστους ανεξάρτητης κατασκευής και μικρή ανύψωση του οικοδομήματος. Φαίνεται καθαρά ότι ο Σταυρός είναι κατοπινός άρα δεν αποκλείεται ο Ναός να κατασκευάσθηκε στα τελευταία χρόνια της δουλείας όπου ούτως η άλλως ο Σταυρός απαγορευόταν όπως και η κατασκευή να πάρει ύψος τόσο πού να ξεχωρίζει από τα παρακείμενα εν προκειμένω τα δένδρα.
Σήμερα ο Ναός είναι επιχρισμένος εσωτερικά και εξωτερικά με παχύ κονίαμα. Και οι τέσσαρες θόλοι πού χωρίζουν τα κλίτη έχουν πλέον καθαρισθεί από το κονίαμα και απεκαλύφθησαν στους θόλους πώρινοι λίθοι πού έχουν κανονικό σχήμα ορθογωνίου παραλληλογράμμου άριστης ποιότητος και εργασίας και θυμίζουν εσωτερικό του αγίου Νικολάου στο κάστρο της Μονεμβασίας.Συγχρόνως με τις εργασίες στηρίξεως των θεμελίων πού έγιναν κι αυτές τα τελευταία χρόνια με το ενδιαφέρον του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και όλων των Συκεωτών με προεξάρχοντα τον μακαριστό Γεώργιο Κ Σκριβάνο λάτρη του Αγίου Γεωργίου του «Καμπίτη» και της οικογένειάς του,εγινε προσπάθεια θεραπείας των ρηγματώσεων και εμφανίσεως των πέτρινων κορνιζών στις πόρτες και στα παράθυρα.Απομένουν να γίνουν εργασίες θεραπείας και των υπολοίπων ρηγματώσεων.
Η παράδοση μας πληροφορεί ότι σε παρακείμενο πέτρινο ύψωμα ανέβηκε και κήρυξε την Άνοιξη του 1852 ο μοναχός Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος η Παπουλάκος ο γνήσιος εκείνος κήρυκας του Ευαγγελίου του Χριστού.Εξω από την μάνδρα υπάρχει το γνωστό σε όλους πηγάδι του Αη-Γιώργη,πολύ παλιό και με βάθος 22 μέτρα.Δίπλα , ο αιωνόβιος πλάτανος δεν υπάρχει πλέον αν ζούσε και μπορούσε να μιλήσει θα είχε να μας πει πολλά. Στην θέση του φυτεύτηκε άλλος πού μεταφέρθηκε από την Γορτυνία όταν με ενορίτες είχαμε πάει για προσκύνημα στην Αγία Θεοδώρα στο Ισαρι της Αρκαδίας.Στην γύρω περιοχή έχουν βρεθεί κατά καιρούς διάφορα απολιθώματα,όστρακα,οστά και κομμάτια από σπασμένα αγγεία. Πιθανόν να υπήρχε εκεί αρχαίος οικισμός.Κατά την στήριξη των θεμελίων πριν λίγα χρόνια βρέθηκαν απολιθωμένα ανθρώπινα οστά τα οποία είναι διαφυλαγμένα ασφαλώς έως ότου εξετασθούν από την Αρχαιολογική υπηρεσίαν. Εξι μεγάλες εικόνες του τέμπλου διαστάσεων 1,16Χ0,56 βρίσκονται προς φύλαξιν στον Ενοριακό Ναό του Αγίου Δημητρίου και παριστάνουν τον Άγιο Δημήτριο πού σκοτώνει τον Σκυλογιάννη,τον Άγιο Γεώργιο με τον δράκοντα,τον Ιωάννη τον Πρόδρομο φτερωτό,τον Άγιο Νικόλαο ένθρονο,τον Χριστό και την Παναγία.Επιγραφή στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου αναφέρει την χρονολογία 1859 και την υπογραφή του ζωγράφου : «χειρ Ξυχάρη Εμμ.Βαλέπτα.Κρής». Το σημαντικότερο ενδιαφέρον πού παρουσιάζει αυτό το εξωκλήσι στον κάμπο δίπλα στο χώρο του μόχθου και του διαλείμματος από την παραγωγή είναι η αρχέγονη συνήθεια του Έλληνα διαβάτη να ζητά ξεκούραση και προστασία στον αυλόγυρο του Ναού και οι δοξασίες των παραδόσεων, της δουλειάς και της κοινωνικής συμπεριφοράς των προγόνων μας πού αχνά φαίνονται ως την εποχή μας.
Ο Ναός εορτάζει στις 23 Απριλίου η την Δευτέρα του Πάσχα , Σ’αυτό έχει πάντα λόγο η ημερομηνία του Πάσχα.Μετά την Θεία Λειτουργία όλοι οι εορταστές απλώνουν τα φαγητά τους κατά παρέες και ακολουθεί γνήσιο παραδοσιακό γλέντι και χορός.Αυτό γινόταν από από τα παλιά τα χρόνια, συγκεντρώνονταν οι κάτοικοι απ’όλα τα χωριά του κάμπου, για να τιμήσουν τον Άγιο και να γιορτάσουν τον ερχομό της Ανοιξης.Χόρευαν λοιπόν και διασκέδαζαν κάτω από τις Μουριές και όσοι το μπορούσαν συμμετείχαν και σε ιππικούς αγώνες οι οποίοι αποτελούσαν μέρος της γιορτής και ήταν καθιερωμένοι από τα παλιά χρόνια.
