Η μάχη των Μολάων…πόσοι άραγε τη γνωρίζουν;

Όταν οι μαθητές μου, παραπονούμενοι, με ρωτούσαν «Για ποιο λόγο πρέπει να μαθαίνουμε την Ιστορία;», αυθόρμητα απαντούσα χαμογελώντας «Γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται…». Αυτή η στιχομυθία που πριν λίγο καιρό μου φαινόταν αστεία, σήμερα με τρομάζει, με πανικοβάλει θα έλεγα. Στην Ιστορία μας υπάρχουν κάποια κεφάλαια, κρυφά και σκοτεινά. Γεμάτα ερωτηματικά και απορίες. Ένα από αυτά ήταν και η Μάχη των Μολάων. Πολλά ειπώθηκαν, ακόμα περισσότερα ψιθυρίστηκαν, ανακρίβειες δεν αποσαφηνίστηκαν ποτέ. Ένα αποτρόπαιο και φρικιαστικό έγκλημα, που κανένας υγιής νους –ανεξαρτήτως χρώματος και πολιτικής κατεύθυνσης- δεν μπορεί να χωρέσει. Μία εν ψυχρώ εκτέλεση αθώων ανθρώπινων ψυχών που θα στοιχειώνει για πάντα τον τόπο μας. Πλήθος βιβλίων ασχολήθηκαν με αυτό το κομμάτι της ιστορίας. Συγγραφείς βασισμένοι στις πολιτικές τους πεποιθήσεις, αράδιαζαν ανυπόστατες κατηγορίες, προβάλλοντας γεγονότα που ποτέ δεν αποδείχτηκαν ως αληθή. Αποσιώπηση ανθρώπινων μαρτυριών που θα μπορούσαν να ρίξουν φως στο σκοτάδι αυτής της περιόδου. Το ηθικό δίδαγμα πάντα ένα… ο εθνικός διχασμός, ο φανατισμός και οι εσωτερικές συγκρούσεις μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Αυτή τη σκοτεινή περίοδο του τόπου μας πραγματεύεται στο βιβλίο του, η παρουσίαση του οποίου πραγματοποιήθηκε το βράδυ του Σαββάτου, ο ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου, και Μολαϊτης, Κος Δημήτριος Ανδριτσάκης. Θερμά συγχαρητήρια του αξίζουν όχι μόνο για το έργο του, αλλά για το κουράγιο του να «κουβαλήσει» το βάρος αυτών των γεγονότων. Πρόκειται για ένα έργο βασισμένο σε πλήθος μαρτυριών και εμπειριών που οι άνθρωποι αυτής της γενιάς είχαν την ατυχία να συλλέξουν μέσα από προσωπικά τους βιώματα. Οι πληροφορίες πολλές, ανατριχιαστικές. Τις περισσότερες απ’ αυτές δεν τις χωρά ανθρώπινο μυαλό. Αδερφός εναντίον αδερφού. Ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένα βάρος στην ψυχή και μόνο στο άκουσμα των γεγονότων. Μνήμες που πραγματικά συγκλονίζουν, όπως ομολογεί και ο τίτλος του βιβλίου. Κι όμως, κάποιος επιτέλους αποφάσισε να καταπιαστεί με αυτό το θέμα, κάποιοι «άνοιξαν το στόμα τους» και μίλησαν, για να βγάλουν από μέσα τους αυτό το βάρος που τους φόρτιζε για χρόνια, για να μάθουμε και οι νεότεροι την Ιστορία μας. Μια Ιστορία που όλοι μοιάζουν να φοβούνται, μια Ιστορία για την οποία δεν μίλησε καθαρά ποτέ κανείς. Δεν θα αναζητούσα ποτέ ευθύνες, δεν είναι άλλωστε ούτε σκόπιμο, ούτε ωφέλιμο. Χαίρομαι όμως και συγκινούμαι που επιτέλους μαθαίνω. Για εμάς, που οι πρόγονοί μας ρίχτηκαν ξεγυμνωμένοι και ζωντανοί στην «Τρύπα του Ταράτσα», το βάρος της Ιστορίας της πόλης μας είναι ακόμα μεγαλύτερο, όπως και το χρέος μας. Μιλώ για το χρέος μας να αγωνιζόμαστε για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
Πάνω σ’ αυτήν μπορούμε να κτίσουμε μια υγιή κοινωνία, ή έστω να επιβιώσουμε στις δυσκολίες που έρχονται. Γιατί γι’ αυτό διδασκόμαστε την Ιστορία… για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος… αυτά τα τραγικά λάθη που κόστισαν ανθρώπινες ζωές, που μας στέρησαν τους δικούς μας ανθρώπους. Αφιερωμένο στη μνήμη των 42 θυμάτων αυτής της σκοτεινής περιόδου, ανάμεσα στα οποία ήταν τα δύο αδέρφια του παππού μου, Νικόλαος Καρυτσιώτης, ιερέας και Γιάννης Καρυτσιώτης, δικηγόρος.
 Νικολέττα Γ.Καρυτσιώτη
πηγη… http://www.lakoniapress.gr